Wchodzę tylko poczytać co tam z Enyą. Poza tym nie wiem może to tylko moje odczucie, ale wydaje mi się, że nie wypada rozczulać się teraz nad swoimi pociechami w obliczu tego co przeżywa Pani Dorotka. Zauważ Mago, że wszystkie Agilisowe koty pogrążyły się w forumowym letargu.
Skoro już się rozpisałam to trochę newsów. Jesteśmy już po chyba najcięższej jak dotąd sesji, wszystko pozaliczane i teraz wczasujemy się na Śląsku u dziadków :-).
Harita pięknie rośnie, praktycznie zmienia się z dnia na dzień. Wczoraj ją ważyłam i waży równo 2kg. Mam nadzieję, że nie za mało. Podróż pociągiem zniosła dzielnie :-) . Na początku była trochę przerażona, w końcu zasnęła i przespała całą drogę.
Po dojechaniu na miejsce musiała się chwilę zastanowić nad sytuacją zanim wyskoczyła z transporterka. Zwiedzanie zajęło jej sporo czasu. Wszak tutaj metraż jest zupełnie inny niż mamy w Poznaniu
. Rodzina jest bardzo zawiedziona, bo Harita nikogo nie lubi <mrgreen>. Łasi się tylko do mnie, mruczy tylko wtedy gdy ja jej dotykam itd, przed resztą rodziny ucieka. Były próby wkupienia się szynką i bitą śmietaną, które nic nie dały oprócz mojej złości (przestańcie ją dokarmiać tym badziewiem
!). Próba socjalizacji z Arią, która jako jedyna była w stosunku do niej nastawiona pokojowo też spełzły na niczym. Harita zabumkrowała się na kaloryferze Aria położyła się pod spodem i tak patrzyły na siebie. Aria wzrokiem tęsknym mówiącym "nie bądź takim dzikusem, daj się powąchać
" a Harita wzrokiem żmijki mówiącym "odejdź bo Cię stłukę! ". Wrzucam jedno zdjęcie póki co, bo nie mam tutaj żadnego programu do obróbki. Jak wrócimy do Poznania powrzucam więcej i Harity i pisiaków :-).
. Wróciliśmy do Poznania :-). 
